the future is not what it once used to be

Jakub Horodecki

7.7.75  |  Gdynia Oksywie  |  chuj, dupa i kamieni kupa

starszy oficer na międzykontynentalnym kontenerowcu

Tak na wstępie, to zawsze lubi sobie zażartować, że jest synem człowieka, który za panowania myśli socjalistycznej w tym pięknym kraju był przez piętnaście lat najważniejszą osobistością w państwie. I nie chodzi tu bynajmniej ani o I Sekretarza KC czy innego partyjnego dygnitarza, ani o któregoś z najważniejszych opozycjonistów. Nie, nie, kogo obchodzi polityka. Jan Jakub Horodecki był kapitanem statków, które rokrocznie przywoziły z Kuby świąteczny towar luksusowy - niejadalne pomarańcze. To się nazywa być szlachetnie urodzonym, przebij to, Książę Karolu. Scheda rodzinna ma się dobrze, bo Jakub nie pływa co prawda na Kubę po pomarańcze, ale do Korei Południowej i z powrotem to on bardzo chętnie się duńskim kontenerowcem wypuści. I potem będzie wydzwaniał do elektrowni, gazowni i wodociągów, wyzywając wszystkich od chujów bez szkoły, bo on przecież zapłacił rachunki do przodu, więc niech mu oddadzą prąd, gaz i wodę. To, że nie ma kto płacić rachunków, kiedy on akurat znika na bógwiile czasu, jest póki co jedyną wadą starokawalerstwa, jaką udało mu się zaobserwować. A tak to same zalety. Zwłaszcza brak żony jest w tym wszystkim wspaniały. Oprócz chronicznego starokawalerstwa, Jakub cierpi również na chroniczny pesymizm, permisywizm i ateizm. I da się to przeżyć, bo są przecież gorsze izmy. Alkoholizm i aprioryzm na przykład, od tego niech go siły piekielne trzymają z daleka. 

RA / gif od Des, z błogosławieństwem