Lena Łukasiewicz, czyli taka tam sobie szara myszka, której właściwie nie brakowało niczego, prócz paru klepek.

Lena Łukasiewicz

Tak już podobno w naszym świecie jest, że w rodzinie heteroseksualistów musi wyrosnąć heteroseksualne dziecko, w porządnej rodzinie porządne dziecko, więc w rodzinie hipokrytów wyrosła hipokrytka.

Hipokrytka z rodzaju tych, co ogłaszają wszem i wobec, że nie przejmują się opinią innych, ale gdy w ich główkach zrodzi się myśl, że ktoś ich nie lubi po nocach łkają w poduszkę. Bo Lena desperacko potrzebuje akceptacji, do czego z trudem przyznaje się przed samą sobą. Taka przylepka z niej trochę, która chciałaby mieć kogoś na wyłączność. Ogólnie mówiąc panienka Łukasiewicz ma skłonności do wymyślania sobie problemów wszelkiego rodzaju.

Lena należy do ludzi, którzy nie mają wrogów, bo też niczym szczególnym się nie odznaczają. Ktoś kiedyś powiedział, że nawet, gdyby przyszła do szkoły nago, wyglądałaby skromnie.

Bardzo ostrożnie używa słów „przyjaciel” (tak, wierzy w przyjaźń damsko-męską) i „przyjaciółka”. Nie chce po raz kolejny zawieść się na kimś, komu ufa. A przyjaciół, w przeciwieństwie do reszty społeczeństwa, obdarza zaufaniem. W efekcie niewiele jest osób, którym, jak czuje, może powiedzieć wszystko. Bo ta brązowowłosa główka mniejsze lub większe sekrety posiada.

Przytul mnie, a oddam ci serce.

Ma problemy z rozróżnianiem świata realnego od odkrytego w książkach fantastycznych. Po rozpoczęciu rozmowy na temat przeczytanej ostatnio książki będzie z błyszczącymi z podekscytowania oczami, godzinami o niej opowiadać, rzucając cytatami.

Gada. Dużo. Wcale nie tak dużo. Sporo. Czasem plecie trzy po trzy, byle coś mówić. Ma cały worek mniej lub bardziej sensownych powiedzonek, podchwyconych z Internetu, czy od znajomych, których (prawdopodobnie) głównym zadaniem jest zastąpienie ciszy, albo marnowanie powietrza. Zupełnie, jakby ktoś jej powiedział, że do póki będzie coś mówić wszyscy będą ją lubić.

Jest w stanie znieść, gdy ktoś jej mówi co ma robić, ale dostaje szału, gdy ktoś jej mówi, że ma zrobić coś co właśnie robi, albo przed chwilą zrobiła. Podobnie odgłosy takie jak mlaskanie, ciamkanie, cmokanie i szept doprowadzają ją do białej gorączki.

Jej tata jest właścicielem firmy kurierskiej, a mama obecnie nie pracuje, bo też pracować nie musi. Tak więc, Lena zawsze dostawała wszystko, czego chciała, wystarczyło pokrzyczeć i popłakać wystarczająco długo. Jednak panienka Łukasiewicz od zawsze uważała, że wszystkie dzieci dostają o co poproszą, a ona nigdy. Taki symptom jedynaczki, można by powiedzieć.

Mama Leny uważa, że dziewczyna jest zajęta własnym światem, co brunetka po prostu nazywa nie wtrącaniem się w życie innych. Ale niech ktoś spróbuje wytłumaczyć pani Łukasiewicz, że jest wścibska. A broń cię Panie Boże, w życiu! Nic dziwnego, że jest nadopiekuńcza wobec jedynej córki. Z kolei pan Łukasiewicz jest zupełną odwrotnością swojej żony: małomówny, zamknięty w sobie. Rozmowy z córką ogranicza do żartów.

Lena urodziła się w małej miejscowości w innym województwie, niż Gdańsk. Od października można ją nazywać studentką. Postanowiła przeprowadzić się przed rozpoczęciem roku, by dobrze rozeznać się w mieście. Oznaczało to wiele płaczu i krzyków, szczególnie matki, która chciała ją przekonać do pozostania w domu. Dla Leny wyprowadzka oznaczała wolność i choć nadal jej wnętrzności skręcają się na samą myśl o opuszczeniu nowego, ale już znajomego mieszkania, często spaceruje po mieście.

                                                           Zaopiekujesz się mną?

Telefony odbiera średnio za drugim razem (nigdy nie oddzwania!), gdy dochodzi do wniosku, że rzeczywiście może to być coś ważnego. O wiele lepiej do niej napisać. Odpowiedź nadejdzie stosunkowo szybko.

Uczennica dość przeciętna, bo leniwa i nie potrafiąca się skupić. Na sprawdzianie woli napisać strzęp informacji, który został im przekazany na lekcji, niż zajrzeć do książki (co nie oznacza, że nigdy tego nie robi). Przynajmniej prace domowe odrabia. Zazwyczaj. Nienawidzi geografii, nie radzi sobie z chemią, ale jak potrzebujesz korepetycji z matematyki wiesz do kogo się zgłosić. Ma opinię kujonki, choć zawzięcie temu przeczy.

Brązowowłosa nie odznacza się również wyglądem, łatwo pominąć ją w tłumie. Nie ma idealnej urody: piersi zbyt małe, brzuszek zbyt wystający, jak się przyjrzysz zauważysz, ze ładne intensywnie niebieskie oczy, z ciemniejszą obwódką wokół tęczówki są niesymetryczne i zęby trochę krzywe a tego już nie ukryje odpowiednio dobraną bluzką. Ale nos ma ładny, co prawda nie słodko zadarty, ale mały i zgrabny. Lubi swój wzrost – 170. Ani za mała, ani za duża, za to nogi po szyję. Cerę też ma nie przesadnie problemową, a usta choć małe, to całkiem pełne i naturalnie czerwone.


Ciekawostki:
- powody (sytuacje) dla których jej policzki oblewają się rumieńcem: bo jest zła, bo jest zawstydzona, bo ktoś ją obraził, bo ktoś ją komplementował, bo jest jej zimno, bo jest jej gorąco, bo tak.
- nie znosi cynamonu i truskawek,
- jest uzależniona od swojego telefonu, książek, muzyki, soku porzeczkowego i czekolady,
- uwielbia deszcz i burze,
- boi się duchów,
- wielbi psy, do których zwykła mówić.


Aktualnie: Lena jest bardzo zajęta szlajaniem się po ulicach, których nazwy nie zna, co można rozumieć jako gubienie się. Praca by się jakaś przydała, żeby całkowicie uniezależnić się od rodziców.




[Za cholerę nie mogłam znaleźć odpowiedniego wizerunku. Owy pochodzi z otchłani trumblr’a.
Co do wątków, bo po to tu jestem: blog to zabawa, a nie szkoła, więc wypracowań pisać nie zamierzam, ale z drugiej strony stać mnie na więcej niż przysłowiowe dwa zdania. Powiedzmy, więc że lubię wątki średnie.]