Zła noc.

Dzień dobry.

We dnie się nie wydaje, we dnie

się egzystuje. Biednie,

ale z honorem.

Nocą jest się Judaszem, Werterem

oraz Batmanem.

Nocą jest się przegranym.

Eryk Kruk, 27

tancerz erotyczny, pan na telefon

Wkładam dłonie do cudzych kieszeni w poszukiwaniu papierosów, a ich właściciele nie mają nic przeciwko, bo lubią moje zimne palce blisko swoich nabrzmiałych męskości. I odpalam je pożyczonymi zapalniczkami, zajmując fotele innym, mniej ważnym i pożądanym ode mnie. Nie muszę się domagać ani prosić; chcą ust, szyi, szeptów. Wyginam ciało w łuk i obserwuję jak patrzą, dosięgam szczytu zadowolenia, gdy za gumką bokserek odnajduję kolejne banknoty. Zapłać mi, zapłać. Mówię im, że nie połykam, ale mógłbym, gdyby tylko dali więcej. Później wiedzą o tym i dostaję dwa razy tyle, bo chcą wiedzieć, że moje gardło jest wypełnione nimi. Są piękni, brzydcy, starsi, młodsi, szczupli, z zarostem, zakolami, włosami łonowymi, wąsami, w skarpetkach, z bliznami, w zielonych koszulach i bez przedniego zęba. A ja jestem raz pełny, raz pusty, nienasycony, głody. Szaleję we własnej głowie, poszukując idealnych połączeń i odnajduję tylko frytki z ketchupem i whisky z lodem. Jestem jednosłodową szkocką. Potrafię mącić, dotykać i zaspokajać, dopadać mężczyzn i kobiety, zabierać i dawać, wydrapywać swoje imię w cudzych plecach, łączyć litery w wyrazy, podporządkowywać się własnym regułom i rządzić innymi światami. Pozbyłem się wstydu wraz z pierwszą wypłatą. Z każdą kolejną utwierdzam się tylko w przekonaniu, że mogę dostać więcej za mniej. Nie zapamiętuję adresów, nie zapisuję numerów telefonów, nie noszę wizytówek i nie daję zaprosić się na kawę. Pogardzam jajecznicą na śniadanie, wypowiadam wojnę sokom grejpfrutowym i śmieję się z białej bielizny. Podziękuję za mile spędzony wieczór, ale nigdy nie poproszę o ponowne spotkanie, jeśli sam nie wyjdziesz z inicjatywą, bo mnie trzeba zachęcać i prosić, żebym wiedział, że chcesz i pragniesz, potrzebujesz. I choć odmówię raz, drugi, trzeci, proś, proś dalej. Nie będę wasz, nawet za cenę trzech butelek wódki, ale możecie mnie skosztować na wszystkie możliwe sposoby, żeby wiedzieć, ile jest we mnie nieodkrytego chaosu do oswojenia. Spróbuj jednak tylko dotknąć mnie z troską, a odgryzę Ci wszystkie palce. Bo boję się, boję się, że możesz mnie kochać tak jak oni wszyscy mnie kochają, że zrozumiesz potem, że nie warto, bo jestem brudny i zużyty, wypluty i zmielony. Nie zostanę sam, bo za Tobą będzie inny albo inna, będzie kolejne łóżko, kolejne sto złotych w kieszeni i zdarta bielizna. Nie schodź mi z oczu, chcę widzieć jak umierasz z tęsknoty za moim oddechem na pośladkach i zgrabnymi ruchami, gdy chcę wyjąć z lodówki mleko. Czy możesz mi obiecać, że nie pokochasz mnie za gardłowy śmiech i niski głos, że moje kółeczka z dymu nigdy nie będą lepsze od innych, że dasz sobie spokój po tej jednej nocy? Obiecaj mi, obiecaj. Nie chciejcie mi wmówić, że nie dbam o swoje wnętrze, bo pielęgnuje je nad wyraz, zatracając się w hektolitrach kawy i śpiewanej poezji, recytując wiersze i malując pokój na szaro już trzeci rok. I choć ściany nigdy nie będą w pełni pomalowane, wiersze przeczytane, a kawa wypita, to Ciebie wezmę w całości z każdą niedoskonałością. Śmiej się ze mnie, że sprzedałem swoje ciało za cenę odkurzacza czy taniej mikrofalówki. Opowiedz mi, ile razy myjesz zęby zanim masz odwagę wsadzić mi język do ust z pewnością, że Cię od siebie nie odepchnę?