Różnica jest subtelna. Trochę jak między krzesłem, a krzesłem elektrycznym.

Marcel Aleksy Kruk

17 marca 1986 roku, Wrocław

Grajek uliczny, koci filantrop, mechanik na papierze.

Do Gdańska przyjechał w pogoni za Szczęściem. Dogonił je i przez sześć lat żyli razem, kłócąc się o każdy drobiazg. Po tych latach burzliwego związku nareszcie doszli to tego, że choć ciężko im będzie bez siebie wytrzymać, to ciągłe sprzeczki i wzajemne zdrady to trochę zbyt wiele. Wciąż czasem tęskni, całkiem możliwe, że nadal kocha, choć już nie tak, by myśleć o tym całą noc, płakać i zadręcać się oglądaniem ich wspólnego, prowizorycznego albumu. Szczęście zniknęło mu z oczu, a on został w Trójmieście, by przypadkiem się z nim nie spotkać, choć zawsze twierdził, że nie ma siły, która zmusi go do zamieszkania nad morzem. Tylko od czasu do czasu zmienia lokum, by nie przywiązać się zbyt mocno do jednego miejsca.

Ojciec modlił się co niedzielę, by jego pierworodny podszedł do seminarium i został księdzem, biskupem, czy innym papieżem, matka widziała dla swojej najstarszej latorośli miejsce na studiach medycznych czy prawniczych. On postanowił zagrać wszystkim na nosie i skończył w "samochodówce". Z wykształcenia jest mechanikiem, choć w zawodzie pracował niewiele. Od czasu do czasu, jak ktoś go ładnie poprosi, może spojrzeć na auto czy spróbować doradzić w sprawie kupna, aczkolwiek nie jest to coś, co szczególnie go kręci. Imał się różnych dziwnych zajęć, jednak nic nie daje mu dość satysfakcji, by zająć się tym na dłużej. Jedyne, co podoba mu się na tyle, by się tego trzymać, to bycie grajkiem ulicznym i z tego właśnie się utrzymuje. Kiedyś parał się tym pospołu ze Szczęściem, teraz jest solistą i twierdzi, że z każdym dniem brzmi coraz gorzej.

Nie przepada za alkoholem, głównie dlatego, że jego ojciec jest alkoholikiem. Niezbyt lubi też, gdy ktoś go "za bardzo" dotyka. Nie odmawia sobie za to papierosów. Podoba mu się to, że wygląda młodo, bo sądzi, że jest fotogeniczny, dlatego chętnie chwali się swoim zdjęciem w dowodzie osobistym. Ma eleganckie, kaligraficzne pismo, wypracowane na karach, które polegały na przepisywaniu Biblii. Lubi koty, kiepską kawę z automatu i miękkie, różowe skarpertki. Ma słabość do starszych od siebie mężczyzn. Nie utrzymuje kontaktów z rodziną, odkąd zorientował się, że im jednak robi różnicę, czy sypia z paniami, czy z panami. Bywa nadopiekuńczy i dobrze wie, że to irytujące.