The dreams in which I'm dying are the best I've ever had

WANDA STANKIEWICZ

Lat 25

Pamiętała wiatr muskający jej skórę, jego cichy szelest. Od czasu do czasu przybierał na sile, sprawiając, że odczuwała nieznośne zimno. Na szczęście tego dnia wiedziała, że podobne sprawy przestaną zaprzątać jej głowę. Cieszyła się, spoglądając w dół na rządek aut jadących w te i we wte, na ludzi przypominających mrówki. Ciekawiło ją, czy uderzy o maskę czerwonego Chevroleta czy raczej ogromnego tira. Ostatecznie stwierdziła jednak, że nie zależy jej na spektakularnej śmierci. Byle zrobić to szybko. Jeszcze tylko kilka kroków w kierunku krawędzi budynku, a cierpienie wreszcie dobiegnie końca, kiedy zamknie oczy, będzie prawdziwie szczęśliwa. Traktowała koniec jako jedyne wybawienie, bez cienia szans na lepsze życie. Kilka miesięcy wcześniej straciła nadzieję, a bez niej przecież wszystko inne nie miało najmniejszego sensu. A przecież miała rozpocząć studia, poświecić się najlepszym, beztroskim chwilom. Niestety, panna Pustka zwyciężyła. Zdemolowała ją od środka, rozerwała na drobne kawałeczki. Brutalnie, bez zawahania. 

I skoczyłaby, gdyby nie czyjeś głupie widzimisię. Powinieneś pozwolić mi odejść, cholerny idioto. 

Nieznajomy zniknął równie szybko, jak się pojawił. Sama Wanda nieraz była szargana przez wątpliwości co do jego istnienia. Ale dzięki niemu żyje. Po nieudanej próbie samobójczej wyjechała do Gdańska, gdzie mieszka po dziś dzień razem ze swoją ciocią i jej rodziną. Spędziła rok w szpitalu psychiatrycznym. W grudniu kończy dwadzieścia pięć lat. Obecnie studiuje ratownictwo medyczne i pracuje w pobliskiej księgarni. 

Ocalona z ramion śmierci // Wciąż nie potrafi pokochać życia // Rzadko kiedy coś mówi, jednak jeśli już, zwykle nie jest to nic przyjemnego // Nieustannie walczy z depresją

***

Cytat w tytule z piosenki "Mad world" Gary'ego Julesa. Jakoś tak depresyjnie wyszło. Wolę zaczynać niż wymyślać. Zapraszam do wątków :) No i... Wandzia gryzie, ale nie bójcie się :P Jej tajemniczy wybawca byłby do przejęcia.